Beste zeilers “WSV de Maas”,
Het grote succes van de woensdagavondwedstrijden in mei en juni van dit jaar - in onze eigen haven – en het succes van de kampioenswedstrijd zeilen van 2018, heeft de zeilcommissie wederom doen besluiten om de Ophoven traditie ook dit jaar voort te zetten.
Voor de nieuwkomers even uitleggen: deze onderlinge zeilwedstrijden voor leden van onze zeilvereniging worden gehouden met gehuurde Valken op de Maasplassen in Ophoven (België). De formule voorkomt dat iedereen in een ander type boot vaart. Dus niet met handicap verrekening zoals bij ons thuis, waardoor er altijd ruimte is voor discussie over de rechtvaardigheid van de uitslag. Nee, een eerlijke strijd van Valk tegen Valk. In tegenstelling tot voorgaande jaren besloot de commissie om de bootwissel na iedere heat te skippen en dus dat ieder team de hele dag in dezelfde Valk zeilde. Dit had – behalve de tijdwinst – ook het voordeel dat we de grote “plas” op konden, waar aanmerkelijk meer wind stond dan bij de botensteiger.
Vandaag, bij aankomst in Ophoven stond de wedstrijdleiding met Fred, Peter en Mart al klaar om ons te briefen over het nieuwe parcours en bootindeling. Hoewel, er was geen parcours maar wat algemene instructies van “we gaan wat rondvaren en we zien verder wel”.
Dit gaf al gelijk verwarring want gaan we met de klok mee rondvaren of niet. Peter (vanuit de achterhoede): “tegen de klok in”! Nou dat was i.i.g. wat! Op de grote plas was er i.d.d. iets meer wind, maar die viel ook zomaar weg of draaide regelmatig van richting. Het was wel leuk want iedere boot heeft wel een keer voorop gelegen. Daarbij was het ook heel stil in de boten want er werd driftig naar het vaantje gekeken. Alleen één uitzondering; de boot met Henk (comfortabel onderuitgezakt aan een elektrisch sigaretje lurkend) met aan het roer de zoon van Mascha, Tim. Met weinig wind draagt het water heel ver, maar de stem van Henk kon je in Roermond zelfs horen. “Nee afvallen zeg ik; dat is naar bakboord (links dus, kwam er gelijk achteraan)”. “Die arme Tim” dachten de bemanningen van de andere boten. Maar Tim (en Henk), het moet gezegd; jullie deden het de eerste ronde fantastisch en waren onbetwist numero UNO. Chapeau!
Tijdens de eerste ronde bleef de verwachte plensbui niet uit. Niemand kon meer snel een jekker aantrekken, dus was iedereen in een mum van tijd doorweekt. Ook Berend en Laurence in mijn boot waren nat en koud. Toch moest er door gezeild worden en haalden alle boten veilig de steiger om tijdens de lunchpauze wat droge kleren aan te kunnen trekken.
De tweede ronde briefing werd iets duidelijker geformuleerd: “zelfde als de eerste ronde en in plaats van keren in de buurt van de witte kerk, moet je keren bij de gele ankertonnen van de baggerboot”. We moesten echter niet de boeien ronden, want die liggen daar niet voor niets. Iedereen was klaar voor de start, maar waar blijft nu de boot van Peter en Mart (de commissieboot). Inmiddels waren er veel meer Valken op het water, dus zijn we ze stuk voor stuk langsgegaan. “Verrek, ze liggen aan lagerwal bij de steiger!”. Uit de vorige jaren was dat een bekend zandbankje, maar gaf eigenlijk nooit problemen. Maar nu werd dit min-of-meer een lachwekkend drama. Ik heb beloofd om hier niet al te (on)diep op in te gaan, maar er gingen bij ons stemmen op om zonder hun deelname te starten. Gelukkig kwam een schone dame van de jachthaven met een motorboot langs om hun eruit te trekken. Ons geduld werd beloond met een vliegende start waarbij notabene Peter en Mart als eerste de startlijn overgingen.
De wind was in kracht behoorlijk toegenomen. Iedereen moest aan de bak. Gelukkig zijn de meeste van ons ook roeiers en konden we de krachten prima aan. Wel werd het veld behoorlijk uit elkaar getrokken en was het onduidelijk wat de onderlinge posities waren. Nu had ik de mazzel dat wij verreweg de snelste Valk hadden uitgekozen. Dus toen het erop aankwam lagen we vooraan in het veld. Het was overigens allemaal goed bezeild; door strak (scherp) aan de wind te zeilen kon je bijna de hele plas over. Bij het ronden van de laatste boei vóór de finish hadden we contact met Fred (commissie) die op dat moment tweede lag. “Doe nog maar een rondje” stelde hij voor. Hij dacht natuurlijk; “dan heb ik nog kans om te winnen”. Dus wij weer de zeilen aangetrokken en het gat naar de grote plas door. Gelukkig werd de afstand tot de boot van Fred niet kleiner, anders had ik daar wel van gebaald. Inmiddels was de wind iets gaan liggen maar nog goed genoeg om in een knap vaartje thuis te komen.
Ja en ik begin er liever niet over maar na de finish ontbrak er weer een boot van ons. “Waar blijft de commissie boot van Mart toch?”. Henk; “die zaten vast op een zandbank, helemaal aan de andere kant van de plas”. “We moesten er maar even heen” werd geopperd. Gelukkig kwamen ze aan op de motor (de commissie boten hadden en bb-motor voor het geval dat een van de andere boten in de problemen zou geraken). Er was i.d.d. aan de kant - bij het baggerschip - een gevaarlijk landtongetje waar ook takken uitstaken als baken. Kennelijk waren Mart en Peter, in hun enthousiasme om op te schuiven in het veld, vergeten om tijdig overstag te gaan om deze hindernis te omzeilen. Gelukkig was alleen hun ego beschadigd en kon de uit de top van de mast losgeslagen grootzeilval aan de steiger worden hersteld. Bij navraag wilden de heren geen commentaar geven. Peter liet mij bij vertrek weten; “alles wat jij over mij schrijft is een leugen!”.
De traditionele prijsuitreiking en BBQ was – ondanks de verbanning naar een partytentje – heel gezellig. Er werd lof uitgesproken over de organisatie en ook Tim nam de gelegenheid waar om een dankwoordje uit te spreken tegen Henk. Hij was oprecht blij met de coaching- en het vertrouwen dat hij kreeg van Henk. Gelukkig werd Henk daar helemaal stil van, hoewel dat maar van korte duur was.
Met vriendelijke groeten,
HP.
Op de foto: Commissielid Fred met het winnende team (Laurence, Berend - met de beker - en HP).
